ท่านสมเด็จพุฒาจารย์ (โต) ท่านได้สร้างพระเครื่องไว้ด้วยกันมากมายหลายพิมพ์ด้วยกัน แบ่งออกเป็นช่างวังหลวง 3 ท่าน ที่เป็นผู้แกะบล็อกพิมพ์คือ 1. (ยุคต้น) บล็อกพิมพ์ของหลวงสิทธิการ 2. (ยุคกลาง) บล็อกพิมพ์ของหลวงวิจิตร 3. (ยุคปลาย)บล็อกพิมพ์ของหลวงวิจารญ์ และยังมีบล็อกพิมพ์ของช่างชาวบ้านที่ศรัทธาในสมเด็จโตแกะบล็อกพิมพ์ถวาย เรียกกันว่าพิมพ์โบราณ( หรือพิมพ์โยั)... แต่ที่รู้จักกัน คือพิมพ์ของหลวงวิจารณ์ หรือที่ซื้อขายกันในตลาดพระเครื่องทุกวันนี้ เพราะมีการตั้งมาตฐานพิมพ์ของหลวงวิจารณ์เป็นหลัก พระสมเด็จวัดระฆังยุคต้น(บล็อกพิมพ์ของหลวงสิทธิการ) และบล็อกพิมพ์ของช่างชาวบ้าน เลยไม่มีคนรู้จักและสูญหายไปเพราะถูกตีว่าเป็นพระเก้ จึงขาดการอนุรักษ์รักษาไว้ให้คนรุ่นหลัง...พระสมเด็จวัดระฆัง7ชั้น(อกร่อง หูติ่ง)ก็เป็นอีกพิมพ์หนึ่งที่คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีใครเคยเห็น และมีอยู่น้อย เพราะส่วนหนึ่งพระเครื่องได้ชำรุดเสียหายไปตามการเวลา และบรรดาเซียนพระเครื่องจะไม่รู้จักกัน และในวงการพระเครื่องจะไม่เล่นพระพิมพ์ของหลวงสิทธิการกัน ทั้งๆที่พิมพ์ของหลวงสิทธิการสร้างมาก่อนพิมพ์ของหลวงวิจารณ์เสียอีก จริงๆแล้วพระพิมพ์นี้ ท่านสมเด็จโตท่านได้สร้างพระไว้ประมาณปี 2380 ในสมัยรัชกาลที่ 4 สมัยที่ท่านยังไม่ได้รับตำแหน่งสมเด็จ ที่ชาวบ้านเรียกว่าขรัวโต ท่านสมเด็จโตท่านชอบที่จะธุดงค์ไปแสวงหาวิชาการต่างๆ ตามประวัติแล้วท่านสมเด็จโตท่านเกิดเมื่อปี พ.ศ.2331 ในสมัยรัชกาลที่ 1 และท่านได้บวชพระในปี พ.ศ.2350 และได้รับการแต่งตั้งเป็นสมเด็จเมื่อปี พ.ศ.2393 และหลังจากท่านได้รับการแต่งตั้งเป็นสมเด็จแล้ว ตามการบันทึกเคยมีอยู่ว่าท่านได้ไปเยี่ยมญาติที่จังหวัดกำแพงเพรช และมีข่าวว่าได้มีการพบกรุพระเครื่องหลังจากท่านกับมา จึงมีการเริ่มนำพระเครื่องไปบรรจุกรุกันในยุคหลังๆ พระเครื่องพิมพ์7ชั้นนี้เป็นพระเครื่องที่สร้างในยุคต้นจึงมิได้นำบรรจุกรุใดไว้ ส่วนใหญ่ท่านจะนำติดตัวเวลาท่านธุดงค์ไปตามจังหวัดต่างๆ ซึ่งสมัยก่อนท่านจะเดินทาง ทางน้ำโดยการแจวเรือไปและนำพระเครื่องไปแจกชาวบ้านที่มาทำบุญตามลายทางที่ท่านผ่านหรือพักแรม... ต่อมาหลังจากท่านสมเด็จโตท่านมรณะภาพ หลวงปู่ปั้น วัดสะพานสูง ได้นำพระพิมพ์นี้มาสร้างเป็นพระสมเด็จ หลวงปู่ปั้นที่วงการรู้จักกัน และหลวงปู่ภูก็เช่นเดียวกัน ภายหลังสมเด็จโตท่านมรณะภาพหลวงปู่ภู ได้นำพระพิมพ์นี้มาสร้างเป็นพระสมเด็จ เพื่อหาทุนสร้างพระประธานวัดอินทร์ ที่ท่านสมเด็จโตสร้างค้างไว้ แต่ยังไม่แล้วเส็จ ท่านได้มรณะภาพก่อน... ถ้าพิจราณาดูเนื้อหามวลสาร และธรรมชาติอายุความเก่าแล้ว จะพบว่านี้คือสมเด็จวัดระฆัง ที่หายากที่สุด และถ้าศึกษาพุทธประวัติการสร้างพระเครื่องของสมเด็จโตจะพบว่ามีอยู่จริง...ตามประวัติของสมเด็จโต...พระเครื่องของท่านสมเด็จโตมีคุณค่าทางประวัติศาสตร์ จึงอยากให้ทุกคนช่วยกันอนุรักษ์รักษาไว้ให้ลูกหลานเป็นสมบัติประวัติพระเครื่อง สมเด็จพุฒาจารย์(โต พรหมรังสี)ให้อยู่คู่แผ่นดินไทย....

ถ้าจะกล่าวถึงหลวงพ่อปานวัดบางกระสอบแล้ว ดูเหมือนจะหาประวัติกันยาก เพราะมีเพียงแต่พอสังเขปได้ว่า หลวงพ่อปานท่านเป็นเจ้าอาวาสองค์แรกของวัดบางกระสอบและเป็นผู้สร้างวัดบางกระสอบ สมัยรัชกาลที่ 4 และน่าจะสมัยเดียวกับท่านสมเด็จพุฒาจารย์(โต พรหมรังสี) และได้สร้างพระเครื่องเอาไว้น้อยมาก แต่ที่รู้จักกันคือองค์คต ของหลวงพ่อปาน และเป็นอาจารย์ของหลวงพ่อเชยวัดบางกระสอบ ผุ้สร้างพระปิดตาอันโด่งดังของวัดบางกระสอบ แต่ผู้เฒ่าผู่แก่ได้เคยเล่าว่า ท่านได้เคยสร้างพระปิดตาเนื้อผงผสมว่าน108คลุกลักษ์เอาไว้ แต่ก็มีน้อยมาก ผมเองก็ไม่แน่ใจ แต่คุณตาของผมบอกว่าเป็นของที่ตาทวดของผมเก็บมาอีกที เป็นพระปิดตา แต่ผมดูพระปิดตาของหลวงพ่อเชยพิมพ์แขนกลมแล้ว มีความคลายคลึงกันมากแต่เนื่องจากความเก่าของอายุพระและเป็นเนื้อว่าน จึงยุ้ยเปื่อยไปตามกาลเวลา ก่อนที่ผมจะเอาไปเลี่ยมทองมา ผมเคยเอาไปลอยน้ำผลออกมาว่า ลอยน้ำได้ ขนาดเท่าเหรียญบาท ทางด้านพุทธคุณของหลวงพ่อปานวัดบางกระสอบแล้วถือว่าสุดยอด ขนาดหลวงพ่อเชยยังเป็นแค่ศิษย์แล้วอาจารย์จะขนาดไหนและถือว่าเป็นพระปิดตาที่หายากมากๆ ท่านใดมีความรู้ช่วยวิจารณ์ทีครับ....

แสดงความคิดเห็น

Advertising Zone Close